Interview van de maand met: Bart Alofs

Bart Alofs (40) is sinds 2020 bovenschools projectleider voor stichting Movare, en houdt zich bezig met cultuur- en muziekeducatie, internationalisering en wetenschap en technologie. Op dit moment werkt hij mee aan een muziekproject ‘Meer muziek in de samenleving’, in samenwerking met het SMK en de gemeenten Brunssum, Landgraaf en Kerkrade, om structureel en duurzaam muziekonderwijs in te richten in het primair onderwijs in samenwerking en verbinding met het culturele en maatschappelijke veld.

Barts doel: De kinderen in deze regio zo breed en kwalitatief mogelijk in aanraking laten komen met talentontwikkeling. Ik denk dat het belangrijk is om de verbinding aan te gaan binnen het onderwijs en de wereld eromheen. Binnen het onderwijs leren we de dingen uit boekjes. Daar is niets mis mee, maar hoe mooi zou het zijn als de 2D wereld met de 3D wereld verbonden kan worden? Er moet een dialoog met de leerkracht worden opgepakt waarin de behoeften van het kind centraal staat.

Bart, wat vind jij het leukste aan je werk?

Mijn hele loopbaan heeft zich binnen het onderwijs afgespeeld. Ooit startte ik als leerkracht, waarna ik 9 jaar lang als directeur aan Bs De Diabolo in Kerkrade verbonden was. Als leerkracht heb je veel invloed op de je leerlingen in de klas. Als directeur krijg je meer invloed omdat je richting geeft aan het onderwijs op school. Nu echter als projectleider kan ik op grotere schaal het verschil maken voor de kinderen. Dat is wat ik in ieder geval probeer. Ik krijg heel veel autonomie en vertrouwen. Het is mooi dat het zo veelzijdig en afwisselend werk is. Ik heb heel diverse contacten en ik vind het leuk dat ik omringd wordt door mensen die hun blik op de toekomst gericht hebben, mensen die de wereld een stukje mooier en beter willen maken. Dat inspireert mij enorm en andersom hoop ik hiermee anderen te inspireren.

Welke ervaring op het gebied van cultuureducatie heeft de meeste indruk op jou gemaakt?

Over deze vraag hoef ik niet lang na te denken. 8 jaar geleden hebben wij vanuit een jubileum op De Diabolo samen met een circusfamilie een kindercircus opgezet. Deze familie was een week bij ons op school en in die tijd hebben ze alles samen met de kinderen gedaan. Dat was een prachtige ervaring omdat de kijk van de gemeenschap (de wijk, de school, de ouders en de kinderen) op het onderwijs daardoor veranderde. We zagen kinderen excelleren op gebieden waarin we ze op school nog nooit hadden gezien. In de maatschappij gaat namelijk alles om prestatie. Terwijl ik juist denk dat kinderen ook tijdens bijvoorbeeld corona, een periode dat ze niet naar school gingen, erg veel hebben geleerd. Dingen die op school niet direct aan bod komen, die je leert als je met elkaar naar het bos gaat of als je als familie samen bent. Omdat onze visie op het onderwijs door de ervaring met het circus totaal veranderde hebben we binnen ons curriculum tijd genomen voor talent. Dit noemden we ‘Talent Time’. Het mooie was dat iedereen hier enthousiast in mee ging, ook leerkrachten die hier voorheen mee worstelden. De kinderen mochten zelf kiezen waaraan ze deelnamen. ‘Talent Time’ werd op de vrijdagmiddagen ingepland en we merkten dat de kinderen zich hierop verheugden. Je zag jongetjes dansen die daar normaal gezien niet snel voor gekozen zouden hebben. Cultuureducatie moet kwalitatief goed aangeboden worden en kinderen moeten er eerst structureel mee in aanraking komen. Dan pas kan een kind een goede keus maken wat wel of niet bij je past.

Op welke manier heb jij te maken met Pit Cultuurwijzer?

Sinds ik dit jaar als bovenschools projectleider voor Movare werk ben ik gevraagd om lid te worden van de stuurgroep. Zo lever ik bijvoorbeeld een inhoudelijke bijdrage aan de nieuwe CmK3 aanvraag. Als directeur ben ik zelf in aanraking gekomen met Pit cultuurwijzer. Ik vond het destijds mooi om in grove lijnen cultuureducatie te ontwikkelen in samenwerking met Pit en de ICC’er.

Welke boodschap wil jij aan kinderen meegeven op het gebied van cultuureducatie?

Als ik kijk naar het onderwijssysteem of bijvoorbeeld naar mijn eigen kinderen, dan zie ik dat ze de school binnen komen met tientallen waaromvragen. Deze vragen verdwijnen steeds meer als ze ouder worden, de nieuwsgierigheid ebt weg. Het systeem om het kind heen zou veel minder in vastomlijnde structuren moeten denken maar er veel meer voor moeten zorgen dat de authenticiteit van het kind in stand blijft. Wij willen alles in hokjes plaatsen maar de maatschappij vraagt veel meer om mensen die buiten de lijntjes durven te kleuren. We moeten aan kinderen meegeven dat je van je fouten kunt leren. Een instituut als school moet de focus leggen op het maken van fouten en daar lering uit trekken. Fouten brengen ons namelijk verder.

Wat is jouw talent?

Wat ik van mensen terug hoor is dat ik heel mensgericht ben en vanuit een intrinsieke motivatie werk. Ik begin vaak waar een ander stopt. ‘Gaat niet bestaat niet’ is mijn credo. Ik blijf geloven in oplossingen en die komen er dan ook vaak. Het is niet zo dat ik ze al aan de horizon zie, maar ik stel me open om dat pad op te gaan. Ik geloof er heilig in dat als je loskomt van cynisme en in het blijven denken in problemen, je je meer kunt openstellen voor de toekomst die iedere dag voor ons ligt. Ik geef mensen vertrouwen en probeer ze mee dat pad op te krijgen. Ik vind het mooi om met elkaar deze reis te maken en het gesprek aan te gaan. Het leven is een reis en geen eindbestemming!